Dagboek pagina 19 "Nous allons chez Mr…"

Nous allons chez Mr…
Oogst 1897
'Op veertien jarige ouderdom werd ik aan 't werk gezet. Andere zusters en broers hadden dat geluk niet gekend. Aan tien jaar mochten ze optrekken, trachten iets bij te verdienen, want vader beterde nog niet en 't huishouden was groot en de last te zwaar voor moeder, om nog buiten, haar huiswerk, werk voor anderen te doen.
't was grote vacantie.
Ik zou de school verlaten.
Iedere dag werd me een ander stieltje voorgespiegeld, misschien wilde ik wel schoenmaker worden. Enige dagen later, ziende dat ik geen aanstalten maakte, was het de timmerstiel die werd opgehemeld. Iedere maal als de conferencie begon, suisde ik er uit en ging aan de voordeur staan dromen.
‘s Zaterdags hielp ik voor een buurvrouw, een was¬vrouw, het linnen aan de cliënten brengen. Dit deed ik nogal mekanisch en gewillig, er was drinkgeld te verdienen en moe was tevreden als ik met een groot hart het verdiende overhandigde.
Dikwijls stond ik in 't deurgat te mijmeren, ik zou verder school willen gaan, doch dit kon niet, 'k zag wel dat men in mij een hulp zag opdagen.
Zekere dag, ik stond opnieuw met mijn schouder tegen de muur geleund, naar de hemel te turen, kwam onze gebuur, een Marseillees bij me, vroeg of ik nog naar school ging na de vacantie, zo niet dat hij van iets goeds wist voor mij. Hij zou er eens over spreken met mijn ouders.

't Gebeurde een week later.
'k werd uitgenodigd hem te vergezellen, ik zou lithograaf worden. Daarin dat bestond wist ik niet heel goed, hoewel de verloofde van een mijner zusters van da stiel was. De Marseillees kende geen woord vlaams.
"Nous all ons chez Mr , un grand artiste, me dit-il,
"qui a une imprimerie"
"Ou habite ce Mr. .... ?" lui demandais-je.
"RUE... .., mais il a son atelier à la rue..... tout pres
du marché du vendredi.'
Hij vertelde me een en ander en we kwamen op onze bestemming. Om kort te zijn : ik moest verder mijn frans uithalen, scheen in de gratie te staan en mocht ‘s anderen¬daags beginnen. Ik zou leren graveren, wat meer was, ik moest zelfs niet betalen om in de geheimen van de stiel te voorden toegelaten, dit dank Mr. de Mearseillees, mijn gebuur, die het met een lol goedpraatte.
Als 's avonds mijn toekomstige zwager thuis kwam, was hij ten zeerste, verwonderd, hij die graveur was, dat ik de stiel zou leren en nog/wel gratis. Toentertijd waren al die stielen geheimen en het was slechts met veel moeite dat men er toe kwam zijn stiel te leren.
‘k Vergeet de toneeltjes niet die zich thuis soms afspeelden en ben leerzaam en werklustig. Op 't einde der week breng ik fier het gewonnen geld aan moeder. Ik hoor haar nog zeggen :
"Jongen dat is wel van u, blijf op de goede weg en indien ge later trouwt en vader wordt, denk aan deze tijd en doe niet zoals vader en zovele anderen, 'k weet wel dat ze slachtoffers zijn der slechte toestanden die heersen, doch doe niet mede, werk u op en tracht het beter te maken voor uw kinderen."

De lessen der akademie zou ik moeten volgen, dit was een, der voorwaarden om te kunnen beginnen aan het graveren.
Zij, die een ambacht leerden konden natuurlijk niet opgenomen worden in de kring der jonge artiesten in de dop. We waren te min in hun ogen.