Portret Elise Verwest door Robert Aerens  140 cmx 088cm circa 1921

AERENS-VERWEST, LISBETH (ELISE)

(Gent, 1885 - Afsnee, 02.12.1921) 

Naaister, dichteres, geboren in het inmiddels verdwenen Boterdaelebeluik (tussen de Martelaarslaan en de Bijlokevest). Vanaf 1893 was haar adres Bijlokevest. Eind 1910 verhuisde zij naar Knokke. Zij kwam uit een familie die reeds generaties lang schilders en kunstschilders had opgeleverd (zo ook haar vader Jean Hippoliet en haar broer Jules Benoit). Haar echtgenoot, Robert Aerens, was eveneens kunstschilder.

Lisbeth was een bescheiden maar welopgevoede, kunstzinnige vrouw met veelzijdige belangstelling. Zo ontwierp en naaide zij zelf haar eigen jurken, schetste aquarellen, boetseerde, las Maeterlinck, Alfred de Musset en tal van andere dichters, schreef zelf gedichten en was actief als toneelspeelster in de Multatulikring. 

Ook maatschappelijk was zij geëngageerd. Zij was lid van de Socialistische Vrouwenbond en (net als haar broer Jules) van het door Georges Sarton in 1905 gestichte Reiner Leven, een idealistische groep die vergaderde in café De Tempérence in de Gentse Bagattenstraat (zie hierover het lemma over Georges Sarton). Ook was zij lid van De Flinken, een groep intellectuele feministen waarvan o.m. Cécile Dangotte (echtgenote van de Frans-Belgische dichter Raymond Limbosch) voorzitster was en waarvan o.m. ook Augusta De Taeye (echtenote van Michel Thiery en moeder van Johan Daisne), Mabel Elwes (kunstschilderes, echtgenote van Georges Sarton) en Alice van Damme (echtgenote van de dichter-kunstschilder Gerard Ceunis) deel uitmaakten. 

Gedichten van Lisbeth werden postuum uitgegeven onder de titel Poèmes en prose (ca. 1922). Het zijn –­ net als de schilderijen van haar echtgenoot – intimistische natuurbeschrijvingen en projecties van haar gevoelens in het licht en de wisseling van de seizoenen. Men zou ze minimalistische kunnen noemen, geen meesterstukken weliswaar maar wel het werk van een eenzame, gereserveerde en kunstzinnige vrouw. Eén van haar gedichten, Vieux moulin, werd door de Gentse componist Georges Lonque op muziek gezet (opus 6, voor sopraan en orkest, 1925). 

In zijn roman Lago Maggiore wijdde Johan Daisne – die via zijn ouders nagenoeg alle Gentse wetenschappers en kunstenaars van die tijd persoonlijk kende en hen allemaal “oom” of “tante” noemde – verheerlijkende bladzijden (40-46) aan haar die hij Tantelle (“Tante L.”) noemde.    

[Daniël van Ryssel]

Bron: Literair Gent ; http://literairgent.be/lexicon/auteurs/aerens-verwest-lisbeth-(elise)/

Schilderij met arbeid op de hooiwagen uit de tentoonstelling 1938

Privébezit collectie Kennes Philippe

Het boek met de memoires is nu te koop bij http://nl.blurb.com/

"Memoires"PREVIEW

Door Serge Verwest

door Jules Verwest

delen

 

 Commentaar

Paperback

65,96 €

Hardcover, stofhoes

67,90 €

Hardcover, ImageWrap

68,83 €

Aantal 

BTW wordt toegevoegd bij de kassa.

Werken Jules Verwest geschonken door Mme Bellefontaine J.

 Portret Mr Bellefontaine Jr. 

H 50cm X B 38cm 1944. Olieverf op linnen.

Bloemen in vaas 

H 65cm X B 50 cm. Olieverf op linnen 1938

Zie ook vermeldingen "La cuisine des fous" op
http://www.literair.gent.be/html/lexicondetail.asp?ID=5&AID=367

Frans Hellens portret door Modigliani

http://books.google.be/books?id=AHh2GkQZ_ZAC&pg=PA159&lpg=PA159&dq=frans+hellens+la+cuisine+des+fous&source=bl&ots=S42DdtLWhG&sig=yxzIjyDx3V52KSfOBGbD3DmYi0A&hl=nl&sa=X&ei=5wKJUYzCLvKb1AWTkYDIDA&sqi=2&ved=0CFcQ6AEwBQ#v=onepage&q=frans%20hellens%20la%20cuisine%20des%20fous&f=false

"La Cuisine Des Fous"

P44

Naar "La cuisine des Fous"

De vriend Edgar Tant heeft me vandaag een paar boeken meegebracht, ter lezing. Het zijn "les Hors-le-Vent" en "Les Clartés latentes" door Frans Hellens. In "Les Hors-1e-Vent" lees ik "La cuisine des fous", het was eigenlijk daarvoor dat ik het boek in bruikleen vroeg. Ik heb mij echt verkneukeld bij de lectuur ervan. De typen_:zijn goed geschilderd. Nochtans wil ik ter verduidelijking enige ophelderingen geven.

Voor de oorlog 1914-18 kwam ik nogal dikwijls bij de conciërge der Universiteit (Volderstraat)» Emile Van Voren en niet "Monsieur Charles" zoals Frans Hellens hem noemt. Vergaderingen zoals in het boek voorkomen woonde ik nooit bij, alhoewel ik af en toe kennis maakte met de een en de ander»

"La Corneille" beter gekend onder de naam van "Cies de Kale" (Georges Van de Waele), schilder en niet beeld­houwer zoals in 't boek, ook niet "Bernard", kwam er op ongeregelde uren binnen, was immer luidop tegen zich­zelf aan 't babbelen» nam ©en sigaarke uit een kokertje dat midden de keukentafel stond, stak het aan en verdween gewoonlijk zonder iemand te hebben gegroet of aangesproken Zijn tekenboek onder de arm, cigarillo tussen de lippen, liep hij gewoonlijk midden de straat luidop aan 't babbelen.

"Emile" de conciërge had soms dienstorders te vervullen en verdween voor een tijdje tussen de zuilen 't eigenlijke hogeschoolgebouw binnen.

Ik heb enkele schilderstukken gemaakt, eens de keuken, die een echt interieur van oude prentenverzamelaar of                                                                                                                  P45

beter antiquair zou kunnen zijn, en een paar maal zijn salontje, een klein museum. "De keuken", berust op 't ogenblik bij mijn schoonbroer Emile C. , "Het Salontje", l exemplaar is eigendom van Mme E.D., en het tweede verkocht ik destijds aan de ondernemer M.

Soms kreeg ik bezoek van "Cies" die vond dat ik te lang stond te werken aan 't schilderij, dat men onver­mijdelijk een resultaat moet bekomen, en dan verdween zonder boe noch ba te zeggen, de keuken door passeerde, een sigaartje nam, het aanstak, en de straat op liep immer maar raaskallende over "de lente". Nooit heb ik goed begrepen wat hij uitkraamde, doch nu sinds ik het werk van Frans Hellens las, weet ik beter wat er van is.

Een avond was ik uitgenodigd op 't atelier van Constant Permeke, in 't Paterhol. Cies had ook zijn werkhuis in dat deel van 't oud klooster in de Kalversteeg. Ciea was boven en Constant beneden. Men ging naar boven langs een draaiende stenen trap. Na de Academie, was ik met Constant mede gegaan, men zou er eens iets beleven dat niet alledaags was. Constant had een blikken doos genomen en een lang touw er aan vastgehaakt. Hij had de doos voor de deur van het atelier van Cies geplaatst, het touw langs de muur gelegd tot binnen in zijn eigen werkplaats en de deur om zo te zeggen dicht gedaan.

In afwachting van de komst van Cies zaten in ^‘t donker een pijp te roken. Cies die in zijn oude dagen ook nog naar de Academie ging, ik meen mij te herinneren dat hij daar de leergang van modeleren volgde, van waar Frans Hellens hem misschien als beeldhouwer wilde doen doorgaan, hoewel ik het betwijfel daar het boek voorzeker vroeger geschreven is, Cies dus kwam ook huiswaarts na de lessuren, doch niet de kortste weg nemend was hij ver na ons.

p46

Daar was hij.

"Als ge mij dezen nacht niet slapen laat...enz...enz..." Cies klom de trappen op. Aan zijn deur gekomen, trok Constant aan ^‘t touw, de doos kwam met veel geluid van de trappen gerold en Cies daaracnter al roepend en tierend.

"Die srn.... ze gaan weer herbeginnen,zij gunnen mij geen

ogenblik rust, ik zal naar de gendarmerie gaan, ik zal ze wel vinden die smerige ros... . Ach ge wilt Mij niet laten werken en in den nacht mag ik niet slapen, ge zit weeral met uw lentillé’s op mij omdat ik geen proporties meer zou zien.^”

Cies weer naar boven en Komt terug Met de deuren zijner kleerkast die hij op de koer gooit en er begint op te stampen.

"Ha, rosse, nu zit ge buiten en ge komt van nacht niet meer binnen,"

Hij weer naar boven. Zijn deur wordt dicht gestampt met groot geweld. We horen hem Daar immer babbelen en rondlopen.

We verdwijnen; Constant (soldaat zijnde) naar de kazerne, en ik huiswaarts,

Als we buitenkomen staat de conciërge met zijn vrouw in hun deurgat, met een zekere schrik op hun gelaat, alhoewel ze dat liedje van "Cies met zijn lente" kennen. "Hij heeft het weer eens zitten." zegt de vrouw, terwijl haar man Paul (kuiper van beroep), met een stenen pijp -tussen zijn tanden achter haar staat en zwijgt.

Frans Bellens zegt niets te weten van die "deux parentes, viailles et cupides", doch'"Emile" heeft me eens verteld dat het twee tantes waren van Georges Van de Waela, die er redelijk goed voorzaten en Georges aanrieden, destijds, geen schilder te worden.  In zijn jonge jaren moet hij wel goed werk gemaakt hebben en een zekere lokale faam genoten hebben.

P47

Mijn vriend Maurice Dupuis, huidig conservator van ‘t museum in 't park te Gent, kreeg vroeger speciale schilderles van Van de Waele. Dit was in de tijd dat ik met Maurice (schoolkameraad) ^‘s zondags naar buiten ging schilderen. Bijna altijd naar Wondelgem. Ik was- zowat dertien of veertien jaar, Maurice misschien een weinig ouder.  Hij sprak me dan met veel respect over zijn leraar en vertelde me ook een en ander.

Maurice mocht niet schilderen van zijn moeder, of beter geen schilder worden, hij moest naar de Nijverheidschool voor mekaniektekenen. Ik zou na schooltijd graveur worden Maurice werd tekenaar, verliet Gent voor vela jaren, kwam terug, werd leraar aan de Nijverheidsclool. Begon weer in 't openbaar als schilder vooruit te komen en is op dit ogenblik "Conservator van 't museum van Gent (schilderijen, beeld­houwwerken, etsen, enz.) in 't Park.

Ik werd graveur bij Armand Heinz, liet dit in plan om te schilderen en werd in 1931 leraar aan de Academie der stad Kortrijk, leergangen Tors, antiek beeld, Levend model, proportieën, ontleedkunde,en al wat het schilderen betreft.

's morgens vroeg, ongeveer 5 uren, 's zondags ging ik Maurica halen» ik woonde Bijlokevest 21 of 23 (de nummers zijn soms veranderd), en Maurice Van Wittenbergstraat (Rabot) juist naast den geuzentempel.

Bijna altijd was er discussie bij de Dupuis. Maurice mocht niet mee; zijn moeder, een weduwe met drie kinderen (wel geen kleine kinderen meer) verzette zich, alsook zijn zuster. Het was daar een onder en boven lopen en discussiëren zonder ophouden, tot gewoonlijk Maurice me kwam vragen maar op te stappen, dat hij mij wel zou inhalen.

We bleven gewoonlijk de ganse dag, en werden soms ver­voegd door enkele kameraden. Gewoonlijk als we te Gent terug waren, was het gezelschap aangedikt; zo waren daar de

P48

“Lempierre's" die ik niet verder gevolgd heb in 't leven, een der "broers is jong gestorven, en ook was Jules Jaxx gewoonlijk in 't gezelschap, deze is de gekende hoeden­maker die nu op 't ogenblik een tentoonstellingszaal open­houdt op de hoek Kouter en Zonnestraat te Gent; hij is de schoonvader van de eigenaar der tentoonstellingszaal "Bruninckx", te Brussel aan de Porte Louise, Avenue de la Toison d'Or.

In "La cuisine des Fous", is er spraak van "Jules, 1e caricaturiste", dit moet Jules De Bruycker zijn_, de wel­bekende etser van groot talent.

Emile vertelde mae eens hoe hij er toe gekomen is van Jules De Bruycker, tapissier garniseur, die ook tekende en akwarelleerde, de grote vermaarde etser te maken.

Jules volgde de leergangen ter Academie, en zag met leedwezen dat veel medeleerlingen als jonge kunstenaars stilaan naam verwierven als kunstenaar.

Zekere dag ging het hem te ver, en kwam da vermaarde keuken binnengestoven met uitpuilende ogen en woedeschuim op de lippen, raaskallende dat hij aan einde aan zijn leven ging stellen en in de Leie springen.

Emile kalmeerde hem, want eenvoudige conciërge zijnde had hij zijn kerels wel in zijn hand en kon ze temmen. Hij vroeg hem goed te overdenken vooraleer iets uit te voeren, "Breng mij enige studies" zo zegde Emile "ik zal ze voor u aan de man brengen."

Het lukte, Jules was gekalmeerd, en bracht het gevraagde. Emile, als conciërge in kontakt zijnde met hoogleraren en andere vooraanstaande intellectuelen verkocht- van tijd tot tijd een werkje. Hij gaf Jules de goede raad met het verdiende geld verder te werken en niet op zwier te gaan. Iedere maal als Emile iets verkocht had, eiste hij van Jules een ander werkje. Jules" maakte ook etsen, Emile verkocht ze voor hem. Emile sprak enkele kunstkritici over De Bruycker,

P49

ze schreven artikelen met veel lof, en Jules De Bruycker was goed op dreef en gered.

Een avond dat ik in de stad wandelde, ontmoette ik Emile, altijd met zijn twee zwarte hondjes aan den band, een sigaartje in de mond, doch nogal zenuwachtig want zijn puntbaardje wipte gedurig omhoog en scheen de asse van zijn sigaar te willen afgooien,

Emile, zeer plechtig en aangedaan :

"Jules, hebt ge soms niet een van die heilige tegengekomen, ge weet wel wie ik bedoel ?"

Ik,onwetend in die kwestie, kon daarop niet antwoorden. We liepen een poos naast elkander, toen Emile ineens een postkaart uit zijn zak nam en driftig zegde : "De kerel die dat geschreven heeft zal weten aan wat prijs :" Ik wist nog altijd niet waarvan sprake.

Daarna vartelde hij mij het gebeurde.

Jules De Bruycker had een schilderij gemaakt, de "Lochte Gentenaars”, een dansfeest (volksfeest) dat gewoonlijk in die tijd op de oude beestenmarkt plaats greep op Gentse Kermis. Emile was een avond laat met net schilderij onder de arm gaan aanbellen bij Minne, de beeldhouwer (naderhand baron geworden), deze was reeds te bed en had uit zijn venster tot Emile gesproken. Emile had met veel "emphase" over het schilderij gesproken, volgens hem een echt meester­werk, Minne, gestoord in zijn slaap had hem zenden wandelen.

Een paar dagen nadien ontving Emile een kaart vanwege Mme. Braun (vrouw van toenmalig burgemeester van Gent), waarin gevraagd werd het schilderij ter inzage te brengen bij haar thuis, Koophandelsplaats.

Emile, niet vermoedende dat men hem iets aan 't bakken was, was direkt opgetrokken met 't meesterwerk van zijne Juul... Wat een teleurstelling als men hem zegde dat Mme Braun niets geschreven had en het dus een vals bericht was, (valse stempel en vals handteken.) (De stempel was eigen­lijk niet vals doch valselijk gebruikt.)

P50

Nu, die avond dat ik hem ontmoette, wilde hij te weet komen vanwaar dat uitkwam. Hij koesterde verdenkingen tegen Minne, doch nog meer tegen Albert Servaes, die toen reeds die heiligen schilderde, met hele karrevrachten, (Albert Servaes, op dit ogenblik opgezocht om zijn vuile houding tijdens de bezetting 194.-45)

Emile was het hart in, heeft nooit geweten wie de aan­stoker was, doch vertelde me eens dat men wist wie het vals handteken gezet had en de stempel gebruikt, en dat die kerel, een officieel ambtenaar, goed zou gestraft worden.

Jules De Bruycker heeft meer dan een tekening gemaakt naar "Cies de Kale^”1, ook bestaat er een ets van "Cies met een vogel, waarschijnlijk een kale"; deze is prachtig gelukt, een echt meesterwerkje.

Om een beter gedacht te hebben hoe die bezoekers van "La cuisine des fous" met elkander omgingen,"wil. ik nog iets vertellen dat ik van Emile zelf vernam. Het gaat over "Cies", "La Corneille".

De gewone gasten van Emile hadden waarschijnlijk in "Cies" een speelbal gevonden, en allen hielpen mede om hem te doen gaan.

Zo hadden se hem eens in zijn hoofd gepompt dat hij zo wonderbaarlijk geleek op een zekere Mr. Blommaert, die destijds woonde in een groot burgershuis dat tegen St. Niklaaskerk aanleunde rechtop de Posthoornstraat te Gent. Volgens hen kon het niet anders of "Cies" moest een natuurlijke afstammeling ervan zijn.

Ze deden hem in de spiegel zien en hem persoon­lijk overtuigen van wat ze hem opdisten. Cies scheen daar niets van te begrijpen, doch zijn vrienden van "Ia cuisine des fous" brachten hem wel aan 't verstane dab er iets mede te doen was. Ze vonden dat hij moest trachten een voet ia huis te krijgen om zodoende met zijn echte natuurlijke vader in kontakt te komen. Men kwam tot het besluit dat

P51

onze "Cies" met de meid moest kennis maken en dat dit het beste en afdoendste middel was. Zo gezegd zo gedaan. Na zijn kop te hebben op hol gebracht was hij vast besloten het plan ten uitvoer te brengen.

Het lukte; Cies begon met de keukenmeid en had vlug een voet in huis, of beter in de keuken; van tijd tot tijd mocht hij komen delen van de brokken en raakte helemaal op dreef.

De vrienden van Emile waren tevreden over de uitslag, en lieten niet bij de eerste gelegenheid de bol van "Cies" nog meer op hol te brengen.

Nu moest nog 't voornaamste gebeuren, in aanraking komen met Mijnheer, hoe dat zou moeten geschieden bleef voor "Cies" een raadsel.

Een avond was hij weer aan huls, in de keuken natuur­lijk, bij de Blommaerts. Na wat gegeten te hebben, verzocht de meid, die waarschijnlijk Marie heette, onze “Cies” om boven op haar kamer te gaan_t daar ze moest opdienen, er was groot bezoek en ook gevaar dat Mme. wel eens in de keuken zou komen.

Onze goede "Cies" trok naar boven, doch het wachten, dat te lang duurde, verveelde hem en hij liep op de palier over en weer. Het was er donker.

Mme. die gerucht hoorde boven, wilde eens zien wat daar gebeurde. Cies, hoorde voetstappen op de trap, kon het niet meer houden van verveling, en zegde nogal luidop en zijn handen uitstekend om de persoon aan te raken die naderde : "Zeg, Marie, 't begon mij hier nogal te vervelen, het was tijd dat ge daar waart."

Wat een ontploffing als onze "Cies" vernam dat niet Marie maar Mme voor hem stond, hem direkt buitenwalste en Marie die uitleg moest geven insgelijks aan de deur werd gezet.

P52

Wat een ontgoocheling !!  En of de vrienden uit "la cuisine des Fous" "La Cornaille" deden gaan !

"L’homme qui avait tué sa mère" Zag er uit als "La Corneille" en zou zelfs voor zijn broer kunnen door­gaan. Het was een zekere "Verviers" die woonde in die tijd enkele huizen voorbij mijn woonst op de Bijlokevest. Dan was het een beenhouwerswinkel, naderhand werd het een

viswinkel.

De familie van de vleeshouwer "Serafién" was juist zoiets dat pasta bij kerels als "Verviers".

Hij betrok een kamer op ’t eerste, zag er altijd schuchter en zeer teruggetrokken uit, de schouders opge­stoken en slappen hoed over de ogen getrokken. De beenhouwer had een dochter "Idalie", die nog gediend had in een bordeel langs de haven te Antwerpen. Menigmaal kreeg "Verviers" nachtelijk, bezoek van "Idalie", hij dacht ook vervolgd te worden zoals "Cies^” van de lente, vluchtte van de ene hoek der kamer naar de andere, onder bed, over bed, en als hij kans zag de deur uit, trappen af en de straat op, tevreden eindelijk verlost te zijn van zijn kwelgeest.

"Idalietje" gaf niet op, doch onze kloeke "Verviers" "L'hommee qui avait tué sa mère" verhuisde en kon zo aan de bekoring ontsnappen.

In "La cuisine des fous” Kwam een apotheker, beter gezegd een hulpapotheker, als habitué; dit kan die "baron" zijn waarvan spraak is. Daar vernam ik niets bijzonders van, dit was misschien maar vulsel, hoewel "Eimile" vond dat het een "intelligence" was.

Dagboek pagina 21-22-23-24-25 "Naar Latem"

Naar Latem
Mijn jongere en jongste zuster mocht ook school gaan tot haar 14 de jaar. Dit was een evenement voor die tijd. Ze leerde goed.
Naderhand zou ze ook werken, ze leerde verscheidene stieltjes. Alle vijf stappen was ze wat anders.
Nog betrekkelijk jong huwde ze Berten Delabarbe, toe¬komstig kunstschilder. Zoon van goeden huize, doch kunstenaar willende worden werd hij uit de familie verbannen. Een vaste regel in de burgermiddens toentertijd.
Berten, buitengezet, ging bij zijn vriend Free Delamontagne op zijn atelier Wonen. Na een tijdje gingen ze samen naar Lateim wonen, de kolonie der Grote Artiesten; daar moesten ze zijn.
Daar waren reeds enkele speciale specimens zich gaan nestelen.
Valere de S.... kunstschilder, Baron Joris is... beeldhouwer, in die tijd verre van baron, de gebroeders "Du Désert" schilder en letterkundige; Julius Praater; de Fons mogen we natuurlijk niet vergeten, ook kunstschilder, ene der eersten die te Latem ging wonen, en nog anderen.
Valère en Joris kwamen uit de lange gang in de Belle vue straat te Gent. Daar was het een echt samenzweringsoord. Velen liepen er over de zeel. Er werd daar gecom¬plotteerd tegen de veiligheid van de staat en recepten gemaakt voor het vervaardigen van bommen? Enfin een nest van anarchisten, maar anarchisten met de tong natuurlijk.
In één plaats nestelden ze allen samen, zwart van armoe waren ze voorstanders van het talrijk huisgezin. Aangezien de goede God de vogels liet leven, zo dachten ze dat hij wel voor de voeding van hun talrijk kroost zou zorgen. Hij aanhoorde hun bede niet en ze zouden het anders beproeven. Ze trokken naar Latem. Woonden in den beginne onder de bloten hemel, denkende zo meer in 't zicht van den Heer te zijn dan in de lange gang. 't Hielp niet veel, en ze besloten dan maar van taktiek te veranderen en na korten tijd zaten onze oproerlingen dagelijks in de kerk te bidden met uitgestrekte armen en klappertandend, en ziezo ze werden aanhoord. De verkoop van hun werk werd goed. Ze waren gekomen waar ze wilden, en onze aspirant anarchisten werden da vroomsten onder de vromen, en aanzien als de grootsten van hun tijd.
Kunstkolonie te Latem
Den Berten en Free wonen te Latem aan de Leie, de kolonie der kunstenaars allerhande. We zijn in Juli en 't weer is prachtig. Nu zijn ze in hun schik. Free zorgt voor het nodige.
De eerste dag zijn ze vroeg uit de veren en staan reeds
om 6 uren een serenade te zingen voor het huis van Fons,ene
der eersten die hun kamp te Latem vestigden.
Deze, nog half dronken van de nachtpartij bij de Maebe’s, verschijnt met verwilderden kop aan 't vanster mijner slaap¬kamer, is zeer gecharmeerd over dat hoge bezoek en doet in zijn vliegende vaan de deur open om de twee nachtegalen binnen te laten.
De Fons gaat vlug zijn broek aantrekken en inviteert de maten op een lekker haringske en een kruik schuimend bier. Het trio is goed op dreef, de ene kruik na de andere wordt leeggedronken en elk eten ZO een drietal haringskens. Juist om nog meer dorst te krijgen.
De vrienden zijn gekomen om hun goede buurmanschap met een pot schuinend bier te bezegenen en tevens eens het werk van de Fons te zien.
Ze verzeilen naar 't atelier en na hun zesde kruik Oudenaards, beginnen ze zeer spraakzaam te worden. De Fons voelt zich opgetogen en stelt voor eens verder te gaan en voor het tien uren slaat op de Kerktoren, staat hij opnieuw bij de Maebe's te zingen, lijk 'n lijster, bijgestaan door den Berten en Free.
"Le veau d'or est toujours debout..."
"Vrienden," zegt de Fons, "voor 'n keer dat we samen
zijn gaan we elkaar vandaag niet verlaten."
Berten en Free gaan akkoord en vooruit nu maar naar de
golfclub. '
Ze komen echter aan 't "Visschershuis" terecht. "Daar zijn een paar mooie kinderen." zegt Fons.
Allen zijn overtuigd dat ze daar moeten zijn en stappen, niet vast meer op hun benen, 't café binnen, elk met een lange stenen pijp in de mond en in zeer goede stemming. De oudste dochter dient op. De jongste speelt piano en de Fons zal een air uit "La vie de Bohème" afdraaien, ter ere der twee vrienden, nieuwe ingezetenen der gemeente, om hun welkom te bezegelen.
Berten en Free beginnen al scheel te Kien en Fons krijgt een schorre stem. Hij moet een snapske hebben; van al dat schuimend bier gaat zijn stem aan 't verflauwen. Na een, komt twee en drie, en zo verder.
De vrienden kunstbroeders beamen de filosofie van Fons, over de stem, en zullen trachten hun stem op toon te zetten met ook enige kleine glazekens te pakken.
Kort na de noen inviteert de Fons op hen eten van een proper haringske bij hem thuis.
Ze laveren de steenweg over, slaan van tijd tot tijd eens door hun knieën, hun pijpen dampen nog steeds gelijk fabrieksschouwen, ze zien er overgezond uit en landen nog¬maals bij de Fons aan.
Terwijl ze de visjes naar binnen draaien, valt da ene na de andere in slaap. Het trio is van de wereld verdwenen. Fons heeft de snik. Berten moet puffen, en Free krijgt het aan de stok set zijn buik. Er komt een waaiende wind, zo geweldig dat de anderen ineens klaar wakker zijn, doch hij moet ijlings naar 't kabinet, hij kan bijna intijds zijn broek niet uitdoen, nog één ogenblik en 't was zo laat.
De Fons stelt voor in de Leie te gaan zwemmen, en het drietal trekt er op los. Ze gaan achter de kerk, en na enkele stonden liggen de drie vrienden gelijk bliekjes in 't water te drijven. Van zwemmen komt niet veel terecht; daar verschijnt de sjampetter, ze zijn aan de overkant der Leie geraakt.
De sjampetter dreigt met een proces-verbaal voor openbare zedenschennis.
De Fons heeft wel te zeggen, dat hij de streek leert kennen aan twee nieuwe geburen. De man van de wet wil niets aanhoren, ze zitten daar nu padder moeder naakt op de overkant en de sjampetter trekt er van door met hun kleren. - De Fons is echter op een idee gekomen, hij zal alleen terugkeren om naar huis wat kleren te halen.
De boeren denken dat Fons zot geworden is.
Zo midden de klaren dag in adams kostuum over de keien lopen ! "Wat is er toch met de Fons gebeurd ?" Het scheelt weinig of ze gaan de sjampetter halen,
De Fons is middelerwijl thuis, trekt een andere broek en hemd aan, scharrelt wat goed van de kapstok, en weg is hij, recht naar de drenkelingen, die een zonnebad aan 't nemen, zijn in hunnen blote.
Hij maakt de pont van boer Vertriest los en steekt de Leie over, hij gaat zijn vrienden redden.
Elk grabbelt iets van de kleren die Fons meebracht, doch, och arme, den Berten heeft een onderbroek van Fons en een hemd van zijn zuster, en de Free bemachtigt nog slechts een onderlijfje van de tante van de Fons, en een onderrok van zijn zuster.
Het trio vaart terug naar de overkant om op 't gemeente¬huis te gaan pleiten teneinde hun kleren terug te bekomen. Onderweg worden ze gevolgd door de kinderen die juist van school komen en in koor allerlei mooie dingen uitkramen aan 't adres van 't gezellig trio. "Al dat konijneten achter ons k...!" zucht Fons.
Na veel pleiten krijgen ze hun kleren terug en omdat Fons goed gekend is op de gemeente en de twee anderen nog nieuwelingen zijn, zal geen gevolg gegeven worden aan wat zich komt voor te doen.
Ze bedanken hartelijk en beloven plechtig dat het de eerste en ook de laatste maal zal zijn. In 't vervolg sullen ze een broekje aandoen bij 't zwemmen.
Bij 't buiten komen zijn al de kleine snotneuzen verdwenen en de Fons stelt voor, op de goede afloop nog eens tot bij de Maebe's te gaan en hun avond niet te ver¬gallen voor zulks dwaasheid.
's Anderendaags 'smorgends rond zes uren stonden de drie kerels te zingen voor 't huis van de Fons, de pijpen werden nog eens gestopt en rokend gelijk drie turken verlieten ze elkaar, met de belofte 's avonds terug bijeen te komen, maar nu bij de twee nieuwe ingezetenen der gemeente.